212,39 zł x 5 rat. z. sprawdź. 2 Monety. kup 1000 zł taniej. darmowa dostawa. Produkt: Mieszarka do mięsa Maxima 09300441. Karta informacyjna produktu. 4 osoby kupiły. Sos z granatów jest bardzo niezwykłym dressingiem, a niewiele osób wie, gdzie jest ono używane. Spójrzmy na to, do czego dania pasuje ten sos i jak je przygotować. Sos z granatów Narsharab - co jedzą. Sos z granatów wytwarzany jest z dojrzałych nasion granatu. Masownica Próżniowa VACONA - 100 ltr (9041) ☝ taniej na Allegro • Darmowa dostawa z Allegro Smart! • Najwięcej ofert w jednym miejscu • Radość zakupów ⭐ 100% bezpieczeństwa dla każdej transakcji • Kup Teraz! Fast Money. W przetwórstwie mięsnym niezwykle ważne jest zastosowanie wysokiej klasy urządzeń, dzięki którym proces produkcji odbywa się sprawnie, efektywnie i niezawodnie. Masownice próżniowe są przykładem sprzętów, dzięki którym powstawanie wyrobów mięsnych odbywa się w warunkach higienicznych, wydajnie oraz optymalnie dla zachowania wysokiej jakości produktu. Sprawdź, czym są masownice próżniowe i czy warto zaopatrzyć się w takie urządzenia w Twoim zakładzie. Masownice próżniowe – co to za urządzenia? Masownice próżniowe to nowoczesne, starannie dopracowane urządzenia, zasilane prądem elektrycznym. Posiadające wysokiej klasy niezawodne komponenty, charakteryzują się niezawodnością działania oraz spełniają rygorystyczne wymogi w zakresie sanitarnych przepisów o kontakcie z żywnością. Masownice próżniowe, dostępne w opcji od 200 do 700 V służą do uplastyczniania i uelastyczniania mięśni podczas produkcji wyrobów mięsnych, zachowując jednocześnie elastyczność produktu. Masownica próżniowa – przeznaczenie Masownica próżniowa, której zadaniem jest uelastycznienie mięsa przy jednoczesnym zachowaniu jego struktury oraz nieuwalnianie białka miofibrylarneo, znajduje zastosowanie podczas produkcji mięsa oraz wędlin w zakładach przetwórstwa mięsnego. Zapewniająca wsad aż do 420 kg produktu masownica, pracuje równomiernie dzięki spiralnemu układowi śmigieł (mieszadeł), które nie tylko masują mięso, ale nieznacznie je mieszają. Masowanie mięsa w urządzeniu pozwala skrócić czas produkcji, a solanka lub marynata ulegają dokładnemu i szybkiemu rozprowadzeniu. Mięso umieszczone w komorze ze stali nierdzewnej najwyższej klasy (OH 18N9) znajduje się w optymalnych warunkach. Komora masownicy nie posiada uwypukleń oraz nierówności, dzięki czemu proces produkcji realizowany jest niezawodnie, a utrzymanie urządzenia w czystości odbywa się efektywnie i szybko. Urządzenie, umożliwiające mieszanie mięsa z kością działa w oparciu o elektroniczny panel sterujący, w którym wybrać można program, odpowiedni dla konkretnego produktu. Intuicyjne, proste sterowanie gwarantuje optymalizację produkcji. Proces uelastyczniania mięśni produktu odbywa się w oparciu o osypywanie grawitacyjne, które przeprowadzane zostaje w hermetycznym zbiorniku masownicy. Zbiornik wykonany jest ze stali nierdzewnej, odpowiedniej do kontaktu z produktami żywnościowymi, spełnia normy. Jaką masownicę próżniową warto wybrać? Masownice próżniowe różnią się mocą, pojemnością wsadu oraz co z tym związane wymiarami. W zależności od wielkości produkcji w Twoim zakładzie przetwórstwa mięsnego, musisz dobrać urządzenie, którego wielkość i pojemność zapewni niezakłóconą, ciągłą produkcję. Masownica próżniowa w najmniejszej wersji posiada 120 kg wsadu i 200 V, i jest urządzeniem dedykowanym niewielkim zakładom. Wśród dostępnych urządzeń na uwagę zasługują również masownice przeznaczone dla większych zakładów. Dostępne w kilku wersjach urządzenia różnią się mocą oraz pojemnością zbiornika, dzięki czemu łatwo dostosujesz model masownicy do potrzeb swojego przedsiębiorstwa. Wysokiej klasy urządzenia posiadają certyfikaty zgodności z wymogami unijnymi, dotyczącymi urządzeń, przeznaczonych do obróbki produktów spożywczych. Wybierz masownicę, której komponenty wykonane zostały z pewnych, wysokiej jakości materiałów i cechują się trwałością. Łatwość obsługi, intuicyjne sterowanie oraz możliwość szybkiego i dokładnego oczyszczenia urządzenia powinny wyznaczać jego poziom oraz niezawodność działania. Miara to narzędzie niezbędne w warsztacie każdego majsterkowicza. Służy dokonywaniu pomiarów, a jego obsługa jest niezwykle prosta. Z uwagi na niewielkie rozmiary można ją przechowywać w szufladzie lub w skrzynce z narzędziami, by zawsze była pod ręką. Metrówki przydadzą się podczas remontów, w trakcie drobnych renowacji i prac konserwacyjnych. Zaś taśmy pomiarowe będą służyć do mierzenia większych długości. Miara zwijana – najbardziej podstawowe wyposażenie warsztatu. Miary zwijane wykonywane są ze stali. Charakteryzują się odpornością na uszkodzenia mechaniczne i trwałością. Zazwyczaj te automatyczne wyposażone są w przyciski, dzięki którym można je zablokować, wysunąć i wsunąć. Jest to wygodna funkcja, przydatna podczas mierzenia dłuższych odległości. Miarki posiadają różne długości. Obudowa może być metalowa lub plastikowa. Na końcu taśmy zamontowana jest blaszka z ząbkami, którą można zahaczyć. Ułatwia to dokonywanie pomiaru. Metrówka – czy masz już w szufladzie? Tradycyjna metrówka wykonana jest z drewna. Nie pozwala mierzyć zbyt długich odległości, za to jest sztywna. Cecha ta przydaje się do samodzielnego wykonywania pomiarów, podczas wybierania nowych mebli, drzwi i okien. Niektóre metrówki posiadają podziałki po obu stronach, wyskalowane w centymetrach lub calach. Taśma miernicza – do bardziej zaawansowanych prac. Bardziej zaawansowane narzędzie pomiarowe nazywa się taśmą mierniczą. Jest przydatna w większych pomieszczeniach. Wykorzystać ją można podczas budowy domu i do sprawdzania dłuższych odległości oraz do pomiarów geodezyjnych. Większość modeli wyposażona jest w korbkę, która służy do zwijania i rozwijania taśmy. Jest to istotne i wygodne rozwiązanie w przypadku dłuższych miar. Taśmy miernicze są bardziej odporne na warunki atmosferyczne, uszkodzenia, wilgoć oraz różnicę temperatury. 2022-02-04 W dzisiejszych czasach przechowywanie mięsa nie jest problemem. Na bieżąco wystarczy zawinąć w papier, folię aluminiową czy włożyć do pudełeczka i trzymać w lodówce. Jeśli mamy mięsa nieco więcej można je po prostu zamrozić. Uwielbiamy jednak szperać w starych książkach kucharskich, które są skarbnicą rad dla domowych gospodyń. Dlatego też, kierowani ciekawością postanowiliśmy zgłębić temat i dowiedzieć się jak dawniej przechowywano żywność. Mięso, jako pokarm, jest nierozerwalnie związane z historią człowieka od momentu wynalezienia przez niego sideł i pułapek, za pomocą których mógł zwierzęta chwytać, i broni, którą mógł je zabijać. Mięso początkowo spożywane było na surowo. Potem, wraz z poznaniem tajemnicy ognia, można było mięso upiec. I to była chyba pierwsza z poznanych ludzkości metod nieco dłuższego przechowywania żywności. Wiadomo, że surowe mięso trzeba było spożyć od razu. Nawet kilka godzin na słońcu powodowało, że przestawało się ono nadawać do użycia. Pieczenie wydłużało ten okres do dnia, dwóch, czasami nawet i trzech lub dłużej jeżeli dysponowano odpowiednio chłodną jaskinią. Tak mijały setki, a może i tysiące lat, a człowiek z homo habilis, poprzez homo erectus i inne homo przeistoczył się w homo sapiens. A wraz z nabieraniem wszelkich innych umiejętności, jakie homo sapiens posiadać powinien człowiek udoskonalał sposoby przyrządzania mięsa. Wystarczą opisy uczt Rzymian, a także uczt na naszych dworach w dawnych czasach. A im bardziej wykwintne dania przygotowywano, tym bardziej zastanawiano się jak je przechowywać by ograniczyć i zminimalizować jego psucie. Z opisów dawnych wypraw wojennych możemy dowiedzieć się, że poprzedzane były one łowami, na których polowano na dzikie zwierzęta i robiono zapasy mięsa. Po takim polowaniu zwierzę było oprawiane, a mięso suszone. I to jest jeden z najdoskonalszych sposobów przechowywania mięsa. Takie suszone mięso nie potrzebuje nawet specjalnie niskiej temperatury, aby się nie popsuło. Ma też inną zaletę. Poprzez odparowanie wody znacząco traci na wadze, a na wyprawie wojenne każdy gram mniej to nieco większa szybkość jeźdźca czy piechura. A to może nie być bez znaczenia w czasie ataku czy ucieczki. Z czasem, jako kolejne sposoby konserwacji wymyślano np. solenie czy wędzenie. Poniżej opiszemy kilka dawnych metod, które z powodzeniem są stosowane do dzisiaj. I w razie awarii lodówki będzie można po nie sięgnąć. Wystarczy dysponować jakimś w miarę chłodnym miejscem, jak piwnica czy nawet zwyczajna dziura w polega na soleniu mięsa. Dzięki temu mięso zdobywa odpowiednie zabawienie (dzięki obecności saletry), trwałość (dzięki soli) i atrakcyjny smak (dzięki zastosowaniu różnych przypraw) Peklować można właściwie wszystkie rodzaje mięsa: wieprzowinę, wołowinę, cielęcinę, dziczyznę, a nawet drób. Peklowanie mięsa przeprowadzamy tylko wtedy, gdy mamy możliwość przetrzymania mięsa w stosunkowo niskiej temperaturze, czyli kilku stopni powyżej zera (5—8°C), np. w piwnicy. W wyższej temperaturze może się psuć. Mięso do peklowania powinno być dobrze schłodzone, dlatego należy je peklować nie wcześniej niż na drugi dzień po uboju. Również trzeba pamiętać, żeby mięsa nie zamrozić. Zamrożone mięso nie nadaje się do peklowania, najpierw musimy je rozmrozić. Do peklowania stosujemy: peklosól (jest to gotowa mieszanka, obecnie odchodzi się już od stosowania osobno soli i osobno saletry), czasem cukier oraz przyprawy takie jak pieprz czarny lub biały, ziele angielskie, kolendra. Może być również rozmaryn, goździk i tymianek, ziarna jałowca. Mięso można peklować dwoma sposobami: na sucho lub na mokro (w zalewie). Czyli albo nacieramy mięso samymi przyprawami, albo dodatkowo zanurzamy je w wodzie. Sposób peklowania zależy od dalszego przeznaczenia to sposób przechowywania mięsa w zalewie z wody i octu z dodatkiem przypraw i ewentualnie warzyw, takich jak: cebula, marchew, pietruszka i seler. Bejcowaniu poddaje się mięso niezupełnie dojrzałe oraz mięsa zawierające duży procent tkanki łącznej: końskie, baranie, dziczyznę i mięsa wołowe z bydła starego. Tkanka mięsna pod wpływem bejcowania staje się krucha, bardziej soczysta, tkanka łączna mięknie, a mięso nabiera swoistego zapachu i smaku, co ma istotne znaczenie w przypadku mięs o dość ostrym zapachu naturalnym, który nie wszyscy akceptują (np. baraniny, dziczyzny). Bejcowanie z jednej strony poprawia wartości smakowe mięsa, z drugiej zaś pozwala na przetrzymywanie go przez kilka, a nawet kilkanaście dni. WĘDZENIEChyba najbardziej obecnie popularna metoda, obok peklowania. Obecnie wędzenia raczej nie stosuje się w celu przedłużenia trwałości mięsa, co raczej w wydobyciu z niego pełni smaku. Efekt konserwacji powstaje niejako przy okazji. Proces wędzenia nadaje mięsu i wyrobom mięsnym większej trwałości, atrakcyjnej barwy, a także polepsza smak i zapach. Konserwujące działanie polega na częściowym wysuszeniu mięsa (wyparowaniu wody) i własnościach odkażających dymu. Dym, który w czasie wędzenia przenika do wewnątrz wyrobu, ma własności bakteriobójcze. Konserwujące znaczenie wędzenia mięsa zwiększa się, jeżeli wędzeniu poddaje się mięso peklowane. Natomiast jeżeli bardziej niż na samej konserwacji zależy nam na smaku można poeksperymentować z różnymi rodzajami drewna. Różne drewno daje różne zabarwienie mięsa, a tym samym różny jego smak. Wędzić można również na zimno jak i na ciepło (zimnym lub ciepłym dymem). Wędzenie w zimnym dymie jest bardzo powolnym wędzeniem, może trwać nawet kilka dni. Ma ono zastosowanie do wędzenia wędlin trwałych, przeznaczonych do dłuższego przechowywania. Wędzenie w gorącym dymie trwa znacznie krócej, maksymalnie kilka godzin. Stosowane jest do wyrobów mięsnych przeznaczonych do szybszego spożycia. W przypadku kiełbas po wędzeniu często przeprowadza się również proces parzenia, czyli trzymania w wodzie o temperaturze około 80°C przez 20-30 minut. Ten proces również znacząco przedłuża ich żywotność. Wędzić można również kości. W ten sposób przedłuża się ich trwałość i podnosi walory smakowe jako dodatku do różnych zup. Wędliny po uwędzeniu należy przechowywać w chłodnym, przewiewnym pomieszczeniu . Drobne wędliny takie jak kiełbasy, salami czy serwolatka warto zawiesić na drążku, tak żeby powietrze miało do nich dostęp ze wszystkich stron. Szynki wkładamy do worka o rzadkim splocie i wieszamy na haku. Wędliny trzeba przeglądać minimum raz na tydzień żeby sprawdzić czy nie pleśnieją. Jeżeli okaże się, że pojawia się delikatny meszek to jeszcze nic straconego. Jeżeli przeglądamy wędliny dostatecznie często wówczas zauważymy ten stan rzeczy w porę, gdy dopiero pojawi się na samej skórce i nie zdąży wejść w głąb mięsa. Wszystko jest jeszcze do uratowania Należy po prostu wędlinę obmyć, wysuszyć i wędzić przez 1-2 godziny. Tak przygotowana z całą pewnością dalej będzie się nadawała do jedzenia i nie zaszkodzi nam. Proces pleśnienia będzie zatrzymany i zneutralizowany. Wędliny dodatkowo można natrzeć tłuszczem. Częściowo ochroni je to przed wysychaniem i MIĘSA W OLEJU I WARZYWACH, CZYLI MARYNOWANIEW ten sposób możemy przechowywać mięso przeznaczone do pieczenia, smażenia czy duszenia. Mięsa przeznaczone na potrawy gotowane rzadziej przetrzymuje się w ten sposób. W chłodnej piwniczce przygotowane w ten sposób mięso można przetrzymywać około tygodnia. Tak przygotowane mięso możemy użyć, np. do pieczeni, zrazów, gulaszu czy po prostu do pasztetów. Albo na wiele innych MIĘSA W MLEKU LUB SERWATCEObecnie niezbyt popularny sposób, nieco już zapomniany. Natomiast dawniej często stosowany. Mięso zalane mlekiem czy serwatką można przetrzymywać w zimnie przez kilka dni. Nie tylko w tym czasie nie psuje się, ale nabiera przyjemnego smaku. W ten sposób przetrzymuje się mięso delikatniejsze, takie jak cielęcina, królik czy nutrie (dawniej bardzo często spożywane). Mięso schładza się, wyjmuje większe kości i układa w naczyniu kamiennym, żeliwnym, emaliowanym lub szklanym. Na mięso wylewa się serwatkę lub chude mleko w ilości takiej, żeby przykryło mięso i przechowuje w niezbyt wysokiej temperaturze. Przed użyciem należy je wyjąć z zalewy i opłukać. PRZECHOWYWANIE MIĘSA W POKRZYWACHRównież niezbyt obecnie popularna metoda. Dawniej często i chętnie stosowana przez gospodynie na wsi. Czynnikiem chroniącym mięso od szybkiego psucia się jest kwas mrówkowy występujący w liściach pokrzywy. Zerwaną w odpowiednim miejscu pokrzywę opłukać, otrząsnąć z wody i dopiero wykorzystać. A odpowiednie miejsce to oczywiście takie z dala od wszelkich dróg, jak również niedostępne dla zwierząt domowych i hodowlanych (mogą one zanieczyścić pokrzywy zarówno swoimi odchodami jak i bakteriami, które przenoszą). Można pokrzywami wyłożyć naczynie, w którym będziemy przechowywać mięso, ułożyć na nich mięso i przykryć je pokrzywami. Można również owinąć mięso pokrzywami, a następnie czystą szmatką i położyć na tacce czy innym płaskim naczyniu. Niezależnie którą metodę wybierzemy, warto uważać. Poparzenie pokrzywami krzywdy nam nie zrobi, ale z całą pewnością do najprzyjemniejszych nie należy. Tak przygotowane mięso naturalnie należy przechowywać w chłodzie, np. w I PRZECHOWYWANIE TŁUSZCZUSposoby konserwowania tłuszczu mogą być bardzo różne. Do najczęściej stosowanych i zarazem najprostszych zalicza się: – topienie, – solenie, – solenie i wędzenie, – jak również solenie, paprykowanie i wędzenie. Przetopić można każdy tłuszcz: sadło, słoninę czy łój. Zarówno osobno jak i łącząc ze sobą. Nie będziemy tutaj szczegółowo opisywać każdej z tych metod, chcieliśmy tylko zaznaczyć ich obecność. Warto tylko wspomnieć, że przy topieniu trzeba zwracać szczególną uwagę na to, żeby tłuszczu zanadto nie zrumienić. Wpływa to bowiem nie tylko na pogorszenie jego wyglądu i smaku, ale również na jego strawności. Tak przygotowane tłuszcze w piwniczce można przechowywać przez dość długi MIĘSA W SŁOJACHWiele razy pisaliśmy tutaj o tym sposobie. Na stronie Dobrej Kiełbasy możecie znaleźć kilkanaście naszych przepisów traktujących o tej metodzie. Bardzo ją lubimy i często stosujemy. Jest łatwa, wygodna i pozwala na dość długie przechowywanie mięsa. Równie często stosowana dawniej jak i współcześnie. Do tego rodzaju obróbki nadaje się właściwie każde mięso. A wachlarz pomysłów jest nieograniczony. Można konserwować mięso rozdrobnione, pokrojone na mniejsza kawałki, czy duże fragmenty w całości. Może być to mięso gotowane, duszone, pieczone, a nawet surowe. Po przygotowaniu mięsa według konkretnego przepisu pasteryzuje się słoik we wrzątku lub piecze w piekarniku. W ten sposób właśnie robi się popularne konserwy słoikowe. Powyższe sposoby przechowywania i konserwacji mięsa to oczywiście nie wszystkie możliwe. To zaledwie kilka, na które chcieliśmy zwrócić uwagę. Wybraliśmy te najciekawsze, które stosowane były dawniej, ale również i dzisiaj o nich pamiętamy i stosujemy. Obecnie trudno wyobrazić sobie gospodarstwo domowe bez lodówki. Są one wszędzie, nawet w kioskach, sklepach czy na stacjach benzynowych. Ale warto pamiętać, że nie zawsze tak było. Kiedyś musiano sobie radzić bez nich. I robiono to doskonale. Zatem z szacunku do tradycji warto znać te metody, chociaż niektóre. Nie musimy z nich korzystać, ale znać warto. My natomiast lubimy z tych metod korzystać i dzisiaj mamy dla Was przepis na smalec. A nawet dwa przepisy. Idealny do smarowania chleba, naprawdę pyszny. Do niego wystarczy ogórek małosolny czy kiszony, odrobina soli i pieprzu i możecie nam wierzyć, że takie coś będzie hitem każdej imprezy, każdego spotkania. A jak macie jeszcze trochę więcej czasu to najlepiej smakuje z domowym chlebem. Ten smalec to oczywiście w nawiązaniu do jednej ze wspomnianych przez nas metod: konserwowanie i przechowywanie tłuszczu. Ale nie tylko. Jest jeszcze jedna metoda, o której nie wspomnieliśmy. Gotowe mięsa (np. już uduszone czy upieczone), a głównie kiełbasy, dawniej przechowywano w dużych słojach zalanych właśnie smalcem. Korzyść z tego była podwójna. Mięso było zakonserwowane, a dodatkowo był wielki słój pełen pysznego smalcu. Nie wiemy czy obecnie ta metoda jest jeszcze stosowana, ale warto o niej wiedzieć. A o tym, że taki sam smalec zrobić warto nie trzeba chyba nikogo przekonywać. Jeden smalec będzie w wersji nieco pikantnej, a drugi bardziej tradycyjny. Oba przepis: Smalec przepis: Smalec jabłkowy na ostro.

masownica do mięsa do czego służy